#2.  Ang Tawag ng Facebook

Kasalanan ng Facebook kung bakit ako laging puyat.  Kasalanan nito kung bakit ako laging nahuhuli sa pagpasa ng trabaho.  Kasalanan nito kung bakit ako hindi masaya.  Sa hitsura ko, sa hitsura ng tirahan ko.  Sa hitsura ng mga gamit ko.  Kung hindi na lang sana ako nakiuso at sumali sa social networking, e di hindi ako nagngingitngit araw-araw sa online talambuhay ng mga kaibigan (tunay man o sa fb lang) na nagpapaligsahan ng 'who is more masaya?', 'who is more mayaman?' , at 'who is more maganda?'.

Mahirap sumali sa paligsahan na alam mong talo ka.  Unang-una, iisang daan lang ang kaibigan ko, kumpara sa ibang tao na kasindami ng buong populasyon ng QC ang friends, kahit lampas sa kalahati nito ang ni hindi pa niya nakakausap o nakakaharap nang personal. Sa isang libong kaibigan, may siguradong isang daan na mauutong mag-like ng makailang ulit mong pagpalit ng profile picture sa isang buwan.   Kahit hindi ka naman talaga maganda.  Lalo na kung tatanggalin ang isang kilong makeup na kinulapol sa mukha.  O tatanggalin ang filter na bumura sa pores mo na parang mga crater ng buwan.  

Hindi malakas ang loob ko na mag-post ng profile picture na kita ang mukha ko.  Kapag tinitingnan ko ang sarili ko sa salamin, hindi naman sumasakit ang tiyan ko, pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, lagi akong pangit sa litrato (siguro ang kabaligtaran nito ay iyong mga tao na cute sa litrato pero nakakatakyut sa personal).  Kaya ako nakatalikod sa profile pic ko.  Full body shot na nakatayo sa batuhan at nakatanaw sa kumukulong dagat sa paanan ko (pinag-iisipan kung tatalon ba o hindi).  

Kung hindi ko maipagmamalaki ang hitsura ko sa profile picture, e di mas lalong wala akong maibalita tungkol sa buhay ko.  Alanganin naman kung ilalagay ko sa status update kung saang parte ng bahay ako naglilinis.  O kung pipiktyuran ko ang niluto kong adobong pusit.  Mabuti pa ang iba riyan, kung saan-saan nakakarating.  Wala pa akong napupuntahang bago ngayong taon bukod sa Fisher Mall sa Quezon Avenue.  Sa palagay ko hindi karapat-dapat na mag-post ng litrato ng mga matatandang nagzuzumba at ballroom dancing, kahit nakakatuwa silang panoorin.  Baka isipin pa ng mga kapit-facebook na bakya ako.  

Kahit alam kong tumataas-baba lang ang kilay ko sa kahambugan ng ilan sa mga fb friends na kung mag-post tungkol sa sarili akala mo kung sino silang pinagpala ng Poong Maykapal, hindi ko pa rin mapigilang magsayang ng panahon sa katitingin sa isang kilometrong newsfeed araw-araw.  Pakialam ko ba kung nagpakulay ka naman ng buhok mo?  Pakialam ko ba kung gaano kaganda ang bahay mo? At bakit kailangan mong kunan ng litrato ang mesa bago ka kumain at matapos kang lumafang?  

Pero sige pa rin naman ako sa kauusyoso sa buhay ng mga kaibigang sa litrato ko lang nakikita at sa pamamagitan lang ng pagtipak sa keyboard nakakausap.  Ano pa nga ba, e di mapupuyat na naman ako. **Like**

#1.  Pagpapakilala: Kumusta?  Ako Po ay Matandang Dalaga.
 
 
Uunahan ko na kayo para mabunot na ang tinik dibdib ko.  Hindi na ako bata.  Karamihan  sa mga kasabayan ko sa high school, nagsipag-asawa na at marami nang anak.  Marami-rami na sa kanila ang may binata o dalaga na tutuntong na ng kolehiyo. 
 
E, ako?  ‘Eto, wala.  Hindi ako nag-asawa at wala akong anak.  Ang edad ko, wala na sa kalendaryo, at uy! wala na rin pala sa oral thermometer (mercury, hindi electronic).  Hindi naman sa hindi ako sumubok na umalembong man lang kahit minsan.  May nanligaw naman sa akin twenty years ago, at ako naman si tanga na sinagot siya.  Pero huli na nang malaman ko na anak siya ni Satanas.  Ayun at ang unang boyfriend ko, siya rin ang naging huli.  Walang sinong babae ang makikipag-date sa demonyo nang hindi nawawalan ng tiwala sa buong sangkalalakihan.
 
 
Malas ko lang na ako pa ang napili ng halimaw na ‘yon.  Siguro may nakasulat sa noo ko na T-A-N-G-A.  O di kaya M-A-S-Y-A-D-O-N-G  M-A-P-A-G-T-I-W-A-L-A.  In any case, kung takot ako noon na makipagkaibigan sa lalaki, noong biyayaan ako ng Diyos ng boyfriend na Hari ng mga gago, mas lalo pa akong naging ilag sa lahat ng kapwa tao nating may t*t*, puwera na lang kung bading (babae rin naman sila, mali lang ang pambalot).  Wala akong nagustuhan sa nai-blind date sa akin (dalawa).  Wala akong pinatulan sa mga nagpakita ng motibo (apat).  Pangit ba ako?  Naku, hindi.  Kapag sinuklay nang maayos ang buhok ko at kinulayan ang mga uban, may kamukha akong artistang Haponesa.  Trulili, I say to you.  Pero wala namang kinalaman ang ganda sa pag-aasawa, ‘di ba?  Nasa suwerte iyan at tadhana.  Ituturing ko na lang na wala sa kapalaran ko na magkaroon ng kapareha.  Kapalaran ko na tumayong mag-isa.
 
E di sana ginawa na lang akong tuod ng Diyos. 
 
May mga pagkakataon na hindi ako makatulog sa gabi dahil sa kaiisip kung paano ko kakayanin na tumandang mag-isa.  Unang-una, hindi laging malakas ang kita.  Sa trabaho ko (saka ko na ikukuwento kung ano, basta marangal ito.  Hindi ko gawain ang mangholdap, tumayo sa aquarium para pagpilian ng mga DOM, o kumaway-kaway sa mga sidewalk ng Quezon Avenue), may mga panahon na matagal bago may pumasok na pera, kaya lagi akong takot na gumasta nang sobra.  Kung ano man ang maitabi kong pera, para ito sa araw na magkakasakit ako.  Kahit ano pang ingat mo sa katawan, lahat ng tao nagkakasakit.  Kung mana ako sa tatay ko, cancer ang bibisita sa akin.  Mabuti nang maging handa kung kailan man niya maisipang lumitaw. 
 
Habang malakas ako, hindi pa problema na mag-alaga sa sarili ko.  Ako ang gumagawa ng lahat sa bahay.  Magluto, maglinis, maglaba, magtrabaho, magpalit ng bumbilya at gulong ng sasakyan, mag-ayos ng bara sa tubo, pumatay ng ipis at daga, lahat ako ang gumagawa.  Pero nakakatakot isipin na hihina ako nang hihina habang tumatanda.  Paano na kapag hindi ko na kaya?  Ipinagdarasal ko na lang wala sa kapalaran ko na maging hukluban na nangangailangan ng yaya para punasan ang puwit ko.  Ojuiceko. 
 
May juice nga ba?  Kung mayroon, ano ang flavor niya? Kung ako ang tatanungin, pineapple na galing sa lata.  Mapait na hindi mo maintindihan, at duda ka kung may laman ngang tunay na pinya.  Pero ugali ko na mag-Our Father bago matulog sa gabi. Sa pagbakasakali na may nakikinig pala. 
 
Maawaing Juice, kung nariyan ka nga, huwag mo akong pababayaan, ha?  Pagbubutihin ko na magtrabaho, mag-ingat at magtiyaga, basta ikaw na ang bahala sa hinaharap na hindi ko nakikita.  Sana kunin mo ako bago ako tumanda, kung hindi talaga puwede na gumising ako bukas na tuod sa gubat. 
 
Meanwhile, pagpalain mo sana ang simple kong buhay sa kilikili ng Quezon City.  Amen.